Kręgi Domowego Kościoła
Nasza rodzina przybyła do parafii św. Barbary w 1991 r. Początki były trudne – nie mogliśmy wejść w nową rzeczywistość. Mimo to, że terytorialnie należeliśmy do naszej parafii, to nadal uczestniczyliśmy w niedzielę i święta w Eucharystii i życiu poprzedniej parafii. Ona była dla nas wspólnotą i domem. Po kilku miesiącach nasza rodzina doświadczyła cierpienia – to była śmierć 17-letniego syna. Przeżywaliśmy wtedy bardzo trudne chwile. Bóg postawił wówczas na naszej drodze wspólnotę Domowego Kościoła. Zostaliśmy zaproszeni przez przyjaciół na spotkanie i tak zaczął się czas wzrastania naszego małżeństwa. Był to moment odnalezienia się w nowej parafii. Dzięki osobom, których postawił na naszej drodze stawaliśmy się nowymi ludźmi. Rekolekcje, zobowiązania, które były dla nas trudem, zaczęły stawać się drogowskazami i drogą do świętości. Powróciła modlitwa rodzinna, małżeńska, której owocem był pokój. Wspólne czytanie i modlitwa słowem Bożym powoli umacniały naszą jedność i miłość w małżeństwie i rodzinie.
Dzisiaj jesteśmy wdzięczni Bogu za nasze powołanie i Jego miłość. Wraz z córką jesteśmy w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka, by przez modlitwę i dobre słowo pomagać innym, każdego dnia starając się służyć parafii.
W pewnym momencie podjęłam służbę jako Posłaniec, potem – Podrejonowa i Rejonowa. Czuję się potrzebna i odpowiedzialna i za wspólnotę Domowego Kościoła i za parafię, która jest dla mnie jak rodzina. Zawsze, kiedy mogę dawać siebie innym doświadczam radości. Kiedy dzielę się świadectwem Bożej obecności w życiu moim i mojej rodziny, czuję, że moja wiara wzrasta, a serce staje się otwarte na potrzeby innych.
Grażyna i Marian, Domowy Kościół
Mam na imię Agnieszka. Z okazji pięknego jubileuszu 25-lecia parafii pragnę podzielić się radością bycia parafianką parafii św. Barbary. Nasza parafia daje wiele możliwości wzrastania w wierze i poznawania Pana Boga. Pan przyciągnął mnie i moją rodzinę do Siebie używając narzędzi, jakimi są wspólnoty w naszej parafii. Mieszkamy tutaj od 12 lat i od tylu lat jesteśmy zaangażowani w Parafialny Program Odnowy i Ewangelizacji. Przed dziesięciu laty Pan Bóg powołał mnie i mojego męża do wspaniałej małżeńsko- rodzinnej wspólnoty Kręgów Domowego Kościoła. W niej układa nasze życie według swoich zasad, żyjemy innymi wartościami niż do tej pory, nasz „kręgosłup moralny” bardzo się wzmocnił. Mąż odważył się służyć jako nadzwyczajny szafarz Komunii Św., nasze dzieci kolejno zaczęły wstępować do Akademii Młodzieżowej. Ponadto jeden z synów jest lektorem, a córka harcerką.
Jako rodzice, jesteśmy ich pierwszymi wychowawcami, ale wspólnoty przy parafii doskonale uzupełniają to wychowanie. Jesteśmy wdzięczni Panu Bogu za tę parafię i za to, że nie jest to tylko takie „zwykłe” we Mszy św. niedzielnej czy świątecznej, ale czynne uczestnictwo w życiu parafii, a co idzie za tym – niesamowita więź, miłość, przyjaźń z Bogiem.
Nasze życie jest piękne, bo opatrzone namacalną opieką i błogosławieństwem naszego Pana Jezusa Chrystusa i natchnione Duchem Świętym. Chwała Panu!
Agnieszka i Jacek, Domowy Kościół