Helena Maria Filipina de Chappotin urodziła się 21 maja 1839 r. w Nantes, we Francji.

Ojciec Heleny był Francuzem, a matka pochodziła z hiszpańskich Basków. Rodzina Heleny była bardzo przywiązana do Kościoła, do papieża. Wujek Heleny Józef du Fort poległ w Rzymie w 1849 r. w obronie Państwa Kościelnego.

Dzieciństwo

W wieku 11 lat, 31 maja 1850 r. Helena przygotowana przez najstarszą siostrę Martynę, która była jej matką chrzestną, przystąpiła do I Komunii świętej. Tego samego dnia przyjęła sakrament bierzmowania. W kwietniu 1856 r. przeżyła rekolekcje Dzieci Maryi u sióstr Sacre Coeur w Nantes. W czasie tych rekolekcji przeżyła coś z łaski św. Pawła na drodze do Damaszku. Doświadczyła spotkania z Bogiem miłości, które radykalnie zmieniło jej życie. Na miłość Boga mogła odpowiedzieć tylko ofiarą z siebie samej i życie zakonne narzuciło się jej świadomości i jej pragnieniom. Jak powiedzieć o tym matce, która nie chciała, by jej córka została zakonnicą? Pisze do niej list, w którego treść wtajemnicza swego brata Karola i powierza mu doręczenie go matce. Krótko po tym matka miała wylew mózgowy i zmarła. Było to wielkim bólem dla Heleny, że myśl o jej oddaniu się Bogu zabiła jej matkę.

U klarysek w Nantes

Śmierć matki zmieniła wszystkie plany Heleny. Ojciec miał depresję i cała odpowiedzialność prowadzenia domu spadła na nią. W tym czasie osiedliły się w Nantes klaryski i gdy była w Karmelu na ślubach jednej z przyjaciółek ta powiedziała jej: „Wstąp do Klarysek!” Takiej samej rady udzielił jej miejscowy biskup i pod koniec 1960 r. była szczęśliwą postulantką u Klarysek. Kilkutygodniowy pobyt u Klarysek wyrył na jej życiu niezatartą pieczęć. Została tam wezwana, by ofiarować swoje życie za papieża. Wkrótce Helena rozchorowała się i musiała opuścić klaryski. Jej rodzina, która nigdy nie pogodziła się z podjętą przez nią decyzją życia zakonnego, starała się ze wszystkich sił, by jej uniemożliwić jakiekolwiek relacje z biskupem, z Klaryskami.

Siostry Maryi Wynagrodzicielki i wyjazd do Indii

Pod koniec 1862 r. uczestniczyła w rekolekcjach adwentowych prowadzonych przez karmelitę, o. Alexis’a i przez kilka miesięcy korzystała z jego duchowej pomocy. Latem 1863 r. spotyka jezuitę o. Petit, spowiednika jej kuzynów. Ten nie zważając na rodzinę natychmiast zainteresował się jej powołaniem i zaproponował nowe zgromadzenie sióstr Maryi Wynagrodzicielki. Helena zostaje przyjęta do Sióstr Maryi Wynagrodzicielki. Podczas obłóczyn otrzymuje imię Marii od Męki Pańskiej i jako nowicjuszka zostaje wysłana w 1865 r. przez swoje młode bo liczące 8 lat zgromadzenie do Indii. Po złożeniu pierwszych ślubów została przełożoną w Tuticorin, a w rok później przełożoną prowincjalną w Madurze. Sytuacja Zgromadzenia Sióstr Maryi Wynagrodzicielki w Indiach była bardzo trudna. Zgromadzenie to miało charakter wybitnie kontemplacyjny, a warunki misyjne zmuszały siostry do życia czynnego. Były także inne przyczyny i trudności: pozycja zakonnicy misjonarki w strukturach ówczesnej ewangelizacji i trudności w komunikacji między Indiami a Europą. Maria od Męki Pańskiej jako przełożona prowincjalna stawiała mężnie czoła napotykanym trudnościom i położony przez nią nacisk na formację powierzonych sobie wspólnot, zaowocował rozkwitem dzieł.

Założenie nowego zgormadzenia - Franciszkanek Misjonarek Maryi

W 1875 r. na prośbę Wikariusza Apostolskiego Coimbatur, Maria od Męki Pańskiej udała się do Ootacamund, by założyć tam nową fundację. Podczas jej nieobecności sytuacja sióstr w Madurze bardzo się pogorszyła doprowadzając do tego, że 20 sióstr opuściło Zgromadzenie Maryi Wynagrodzicielki. Wszystkie zgromadziły się w Ootacamund wokół Marii od Męki Pańskiej i pod patronatem biskupa Bardou powstało nowe zgromadzenie Misjonarek Maryi. Dnia 21 listopada 1876 r. Maria od Męki Pańskiej z trzema innymi siostrami opuściła Indie, by w Rzymie prosić papieża Piusa IX o zatwierdzenie nowego zgromadzenia. Dokonało się to 6 stycznia 1877 r. w Uroczystość Objawienia Pańskiego. Nazwa Franciszkanki została dodana gdy młode zgromadzenie postanowiło żyć w oparciu o regułę III Zakonu św. Franciszka z Asyżu, do którego wstąpiła Maria od Męki Pańskiej i wszystkie jej siostry.

Rozwój zgromadzenia - pierwsze fundacje

Maria od Męki Pańskiej wyjeżdża do Francji i zakłada pierwszą fundację w Saint-Brieuc. Hrabia d’Erceville zakupił posiadłość z opuszczonym zamkiem w Chalets i tam powstał pierwszy nowicjat zgromadzenia. Rozpoczął się jego szybki rozwój. W krótkim czasie w Chalets było 50 nowicjuszek. Pierwsza fundacja na prośbę kardynała Lavigerie powstała w Kartaginie, w Tunezji. Potem z jego pomocą dom w Marsylii, i z tego portu wypływały siostry na cały świat. W 1885 r. zapadają decyzje o fundacjach w Chinach, na Cejlonie, w Indiach. W ciągu następnych 20 lat życia Założycielki powstało 85 fundacji w Europie, Azji, Afryce, obu Amerykach.

Maria od Męki Pańskiej zmarła 15 listopada w 1904 r. w San Remo w opinii świętości. 20 października 2002 r. w Rzymie, w Niedzielę Misyjną, Ojciec Św. Jan Paweł II ogłosił Założycielkę Franciszkanek Misjonarek Maryi błogosławioną.